Φωτογραφίες και το κείμενο που μοιράστηκε στην διαδήλωση υπεράσπισης
της κατάληψης Λέλας Καραγιάννη 37
Η ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΛΕΛΑΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ 37
ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΙΝΕΤΑΙ – – ΜΑΧΕΤΑΙ!
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ
Η κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37 έχει συμπληρώσει 31 και πλέον χρόνια ζωής, αγώνα και δημιουργίας. Το εγκαταλειμμένο επί δεκαετίες κτίριο καταλήφθηκε τον Απρίλη του 1988 από αναρχικούς και φοιτητές και έκτοτε στεγάζει τακτικά πολιτικές, κοινωνικές, πολιτιστικές δραστηριότητες λειτουργώντας τόσο ως αναπόσπαστο κομμάτι του αναρχικού αγώνα όσο και ως σημείο κινηματικής συσπείρωσης για την περιοχή της Κυψέλης και του ευρύτερου κέντρου της Αθήνας. Στους χώρους της κατάληψης πραγματοποιούνται βιβλιοπαρουσιάσεις και συναυλίες, μαθήματα και συλλογικές κουζίνες, πολιτικές εκδηλώσεις, προβολές και θεατρικές παραστάσεις.
Η κατάληψη είναι στεγαστική και πολιτική: Στο χώρο της ζουν και μεγαλώνουν άνθρωποι συλλογικά, κόντρα στη νόρμα της ιδιοκτησίας και τον εξοντωτικό για τους φτωχούς εκβιασμό των ενοικίων. Στο έδαφός της εδράζονται και αναπνέουν συλλογικότητες και συνελεύσεις του αναρχικού και αντιεξουσιαστικού κινήματος. Η κατάληψη, όπως και κάθε δομή του αγώνα, λειτουργεί προταγματικά και ανταγωνιστικά απέναντι στον κόσμο της κυριαρχίας, με την προσπάθεια της συλλογικής συνύπαρξης και δημιουργίας που αντιπαρατίθεται στον εξατομικευμένο τρόπο ζωής και την παραίτηση, και με το πολιτικό πρόταγμα της ελευθεριακής κοινωνίας και της πάλης για αυτή να αποτελεί την προμετωπίδα και την κινητήρια δύναμη της. Αυτή η διπλή της υπόσταση, είναι που την έφερε πάντα στο στόχαστρο των κατασταλτικών μηχανισμών. Ως κομμάτι του αναρχικού κινήματος και ως δομή που αψηφά τους νόμους της ιδιοκτησίας, η κατάληψη έχει δεχθεί πληθώρα επιθέσεων. Από τους «νόμιμους» ιδιοκτήτες του κτιρίου που το είχαν παραδώσει στην εγκατάλειψη μέχρι τα ΜΑΤ και τα ΕΚΑΜ που έχουν εισβάλλει σε αυτή, κι από τις συκοφαντίες ρουφιάνων των ΜΜΕ μέχρι τις δολοφονικές επιθέσεις των ταγμάτων εφόδου της Χρυσής Αυγής και άλλων παρακρατικών με μαχαίρια, μολότοφ και εμπρηστικούς μηχανισμούς.
Η κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37 άντεξε αυτές τις επιθέσεις γιατί αποτελεί ένα κόσμο ολόκληρο, που είναι μέρος ενός σύμπαντος αγώνα, έμπνευσης και αντίστασης. Άντεξε γιατί στις δύσκολες στιγμές δεν εγκατέλειψε ποτέ τη μάχη, γιατί σε αυτές τις στιγμές η αλληλεγγύη πολλών συντρόφων και αγωνιστών, μπήκε οδόφραγμα στα σχέδια της κρατικής καταστολής. Σήμερα όπως και ολόκληρο το αναρχικό-αντιεξουσιαστικό κίνημα αλλά και οι κοινωνικές αντιστάσεις, βρίσκεται μπροστά σε μία ιστορικά κρίσιμη καμπή, μπροστά σε μία επίθεση που απειλεί την ύπαρξη της κατάληψης αλλά και το κίνημα στο οποίο ανήκει και αναφέρεται. Βρισκόμαστε σε εκείνο το σημείο όπου σύσσωμο το καθεστώς, όπως προστάζει η συνθήκη του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, επιτίθεται. Πανεπιστημιακοί που καταντούν ομάδα υποστήριξης των ΜΑΤ, κατασταλτικοί στρατοί σε εφόδους, διακομματική πολιτική συναίνεση στο χτύπημα των αναρχικών, ΜΜΕ σε γκαιμπελικό κρεσέντο, συναποτελούν την κατασταλτική εκστρατεία που θέλει να επιβάλλει τη σιγή του στρατοπέδου εργασίας στην κοινωνία και την φρίκη του στρατοπέδου συγκέντρωσης στους «σημαδεμένους» από την εξουσία, ανυπότακτους ή «περιττούς».
Από το καλοκαίρι βρίσκεται σε εξέλιξη αυτή η προαναγγελθείσα κατασταλτική εκστρατεία ενάντια στο αναρχικό κίνημα, στους κατειλημμένους χώρους αγώνα, στις αυτοοργανωμένες δομές στέγασης προσφύγων και μεταναστών, στον κόσμο της αλληλεγγύης, στις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις. Μια εκστρατεία που συνιστά την αιχμή του δόρατος της επίθεσης κράτους και αφεντικών στα πληβειακά στρώματα της κοινωνίας, αποσκοπώντας στην τρομοκράτηση και την πειθάρχησή τους, για την απρόσκοπτη επέλαση της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Σκοπός της αποθρασυμμένης κρατικής βίας και της ιδεολογικής προπαγάνδας που τη συνοδεύει είναι αφενός να πάρει τη ρεβάνς για τους Νοέμβρηδες και τους Δεκέμβρηδες που κράτησαν ζωντανή την κοινωνία απέναντι στους νεκροθάφτες της. Είναι να χτυπήσει τα Εξάρχεια που αποτελούν ένα διαρκές οδόφραγμα απέναντι στους σχεδιασμούς εξουσίας, το πανεπιστημιακό άσυλο που λειτουργεί διαχρονικά ως σημείο συνάντησης των αγωνιζόμενων και τις καταλήψεις ως εστίες εξάπλωσης της κοινωνικής-ταξικής αυτοοργάνωσης, αντίστασης και αλληλεγγύης. Μέσα από αυτά τα χτυπήματα όμως, το κράτος θέλει κυρίως να ξεριζώσει τα σημεία αναφοράς, τους χώρους και τη σημερινή επικαιρότητα των προταγμάτων της εξέγερσης, για να ανακόψει τους αυριανούς ξεσηκωμούς· τους ξεσηκωμούς που κυοφορούνται μέσα σε μια πραγματικότητα όπου το χρεοκοπήμενο σύστημα δεν έχει να υποσχεθεί τίποτα άλλο παρά την εξαθλίωση και τον φόβο.
Οι εκλογές της 7ης Ιουλίου σηματοδοτούν τη συνέχεια της επιβολής ασφυκτικών συνθηκών διαβίωσης, φτώχειας και περιθωριοποίησης για εργαζόμενους και ανέργους, και έρχονται να ανανεώσουν τις πολιτικές καταστολής εργατικών και κοινωνικών αγώνων, εγκλεισμού προσφύγων και μεταναστών σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και των θανάτων στα σύνορα, την εμπέδωση του καθεστώτος εξαίρεσης και της παρανομοποίησής τους, με τον αποκλεισμό από την πρόσβαση στην υγεία, την παιδεία και την εργασία μέσω της μη δυνατότητα απόκτησης ΑΜΚΑ, και με την πριμαδότηση ρατσιστικών συγκεντρώσεων, με την επίταση της λεηλασίας του κοινωνικού πλούτου και του φυσικού κόσμου, με την επιχείρηση εδραίωσης του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης.
Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, πατάει πάνω στην επιχείρηση απονεύρωσης των κοινωνικών και ταξικών αγώνων και στα δεκάδες κατασταλτικά χτυπήματα σε καταλήψεις κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης Σύριζα, υποσχόμενη το σαρωτικό χτύπημα στους αγωνιζόμενους, με την ενίσχυση και ενθάρρυνση των βασανιστών των σωμάτων ασφαλείας, με το στήσιμο «αντι»τρομοκρατικών σόου (με συλλήψεις, εφόδους σε σπίτια και κατασκευασμένα κατηγορητήρια) με την ποινικοποίηση των κοινωνικών αγώνων και τις παρακολουθήσεις αγωνιστών, με το δόγμα «νόμος και τάξη» να καλύπτει τη νεοφασιστική νεοφιλελεύθερη πολιτική της.
Ο νέος κύκλος των κατασταλτικών επιχειρήσεων ξεκίνησε στις 26 Αυγούστου με την εκκένωση τεσσάρων καταλήψεων στη γειτονιά των Εξαρχείων. Την ώρα που δεκάδες γυναίκες, άντρες και παιδιά πρόσφυγες στοιβάζονταν σε κλούβες από ένοπλους κουκουλοφόρους των ΕΚΑΜ για να οδηγηθούν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, εκεί που παραμονεύει ο θάνατος, όπως του μικρού παιδιού μέσα σε χαρτόκουτο ή της Φεριντέ Ταγίκ που κάηκε ζωντανή πίσω από τα συρματοπλέγματα της Μόριας, ο θεσμικός φασισμός εξαπέλυε μιντιακά την ιδεολογική του προπαγάνδα: Εκπρόσωπος της ΕΛΑΣ παρομοίαζε τα σώματα ασφαλείας με «ηλεκτρική σκούπα» που θα εξαφανίσει «ενοχλητική σκόνη», τους φτωχούς, αποκαλώντας σκουπίδια τους αγωνιζόμενους.
Ακολούθησε η μόνιμη εγκατάσταση αστυνομικού στρατού κατοχής στα Εξάρχεια, με διμοιρίες ΜΑΤ να ακροβολίζονται στον δημόσιο χώρο, επιχειρώντας να σπείρουν την τρομοκρατία στη γειτονιά, παρενοχλώντας συστηματικά τους κατοίκους και εκτοξεύοντας σεξιστικές και ομοφοβικές απειλές. Ανάμεσα στις δεκάδες επιθέσεις τους είναι η ρίψη χημικών στο εσωτερικό της κατάληψης Βοξ και οι ξυλοδαρμοί στην είσοδό της, η σεξιστική βία σε διαδηλώτριες μετά την πορεία της 14ης Σεπτέμβρη, τα ναζιστικά συνθήματα που φωνάζουν περνώντας έξω από την κατάληψη Νοταρά και η απόπειρα εισβολής στο Καφενείο της πλατείας Εξαρχείων. Εκεί, ενώ τα ΜΑΤ αποχωρούσαν, επιτέθηκαν στους αλληλέγγυους που είχαν συγκεντρωθεί και συνέλαβαν τον σύντροφο Λάμπρο Γούλα, τον οποίο χτύπησαν και βασάνισαν.
Όλο αυτό το διάστημα συνεχίζονταν οι εισβολές σε καταλήψεις στέγασης προσφύγων (Αχαρνών, Πέμπτο, Μπουμπουλίνας), με την καταστροφή της αυτοοργανωμένης ζωής ξεριζωμένων ανθρώπων, τον διασκορπισμό τους σε άθλια καμπ και την απομάκρυνση των προσφυγόπουλων από τα σχολεία τους. Ακολουθώντας τον σχεδιασμό επιβολής του κοινωνικού κανιβαλισμού και συνεργασίας με τις ναρκομαφίες, έστησαν επίσης μια γιγαντίαια επιχείρηση απομάκρυνσης του πολιτικού περιπτέρου της Συνέλευσης για την Επανοικειοποίηση των Εξαρχείων, που λειτουργούσε ως σημείο αναφοράς της αντίστασης στους ναρκέμπορους και τους αστυνομικούς προστάτες τους. Ακολούθησε η εκκένωση της κατάληψης Βανκούβερ Απαρτμάν στην Αθήνα και η σύλληψη τεσσάρων καταληψιών, η εκκένωση της κατάληψης Palmares στη Λάρισα, με έξι συλλήψεις, και η αστυνομική εισβολή στην κατάληψη LIBERTATIA στη Θεσσαλονίκη, με την προσαγωγή οχτώ συντρόφων και τη σύλληψη τεσσάρων, την ώρα που πραγματοποιούσαν εργασίες ανακατασκευής του κτηρίου μετά την καταστροφή που υπέστη από τον εμπρησμό του από φασίστες τον Γενάρη του 2018. Τέλος, εφαρμόζοντας στην πράξη την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, αστυνομικές δυνάμεις εισβάλλουν στο αυτοδιαχειριζόμενο στέκι της ΑΣΟΕΕ, προαναγγέλλοντας ταυτόχρονα παρόμοιες επεμβάσεις σε πανεπιστημιακούς χώρους. Οι πρυτανικές αρχές της σχολής κηρύσσουν λοκ άουτ και όταν εκατοντάδες φοιτητές και φοιτήτριες σπάνε στην πράξη τον αποκλεισμό, βρίσκονται αντιμέτωποι με πάνοπλες αστυνομικές δυνάμεις που εισέρχονται στο προαύλιο της ΑΣΟΕΕ, τραυματίζοντας κόσμο μέσα και έξω από τη σχολή και απειλώντας με τη σύλληψη όλων.
Ηλίθιοι δήμιοι! Η «τάξη» σας είναι χτισμένη πάνω στην άμμο…
Απέναντι σε αυτή τη διαρκώς εξελισσόμενη κατασταλτική εκστρατεία, να υπερασπιστούμε συλλογικά και μαχητικά τις καταλήψεις και τις δομές του αγώνα. Στους δρόμους, τα σχολεία, τις σχολές, τους χώρους εργασίας να δημιουργήσουμε αναχώματα στην κρατική καταστολή και να υψώσουμε οδόφραγμα αλληλεγγύης.
Η διαδήλωση που διοργάνωσε η συνέλευση No Pasaran στις 14 Σεπτέμβρη με τη μαζική παρουσία πάνω από 7 χιλιάδων ανθρώπων και τη συμμετοχή πληθώρας πολιτικών, κοινωνικών και ταξικών συλλογικοτήτων, σωματείων και συνελεύσεων, οι εκατοντάδες κινητοποιήσεις στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο, οι πράξεις αντίστασης ενάντια στους κατασταλτικούς στρατούς, η συντροφικότητα και η αλληλεγγύη κρατούν ανοιχτό έναν δρόμο αγώνα για μια κοινωνία ισότητας και ελευθερίας· έναν αγώνα που η καταστολή δεν θα καταφέρει να καταπνίξει ποτέ.
Από το κατειλημμένο έδαφος της Λέλας Καραγιάννη 37, καλούμε στις εκδηλώσεις, τις κινητοποιήσεις και τις περιφρουρήσεις της κατάληψης για την υπεράσπισή της, και στεκόμαστε αλληλέγγυοι στο πλευρό όλων όσοι παλεύουν ενάντια στο καθεστώς του φόβου και της υποταγής. Κανένα κατασταλτικό χτύπημα, καμιά εκστρατεία δεν μπορεί να «τελειώσει» το δίκιο του αγώνα..
ΑΚΟΥΣΑΤΕ;
Είναι ο ήχος του κόσμου σας που γκρεμίζεται
Είναι ο ήχος του δικού μας που ξαναγεννιέται
Αυτό που ήταν μέρα, ήταν νύχτα.
Και νύχτα θα γίνει η μέρα που θα είναι μέρα.
Είναι τα λόγια των ιθαγενών ζαπατίστας που σήμερα σπάνε την στρατιωτική πολιορκία χτίζοντας νέες κοινότητες. Είναι το διαπεραστικό τραγούδι μιας γυναίκας στην εξεγερμένη Χιλή που σκίζει το σκοτάδι και τη σιωπή του στρατιωτικού νόμου. Είναι το χαμόγελο των μαχητών στη Ροτζάβα. Είναι τα παιδιά της κατάληψης προσφύγων Νοταρά 26 που διαδηλώνουν στους δρόμους των Εξαρχείων χορεύοντας και φωνάζοντας NO PASARAN! Είναι οι φοιτητές που σπάνε το λοκ άουτ της ΑΣΟΕΕ. Είναι οι υψωμένες γροθιές και τα συνθήματα στις ταράτσες των καταλήψεων. Είναι οι μαυροκόκκινες σημαίες, από το κατειλημμένο έδαφος της Λέλας Καραγιάννη 37 ως την ανακατάληψη της Σπύρου Τρικούπη, από τους δρόμους της Αθήνας ως του Σαντιάγο…
ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ
ΚΑΜΙΑ ΠΑΡΑΔΟΣΗ – ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΚΩΧΗ!
NO PASARAN!
Κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37
[huge_it_gallery id=”30″]
