Θεσσαλονίκη: Αντιφασιστική-αντικρατική πορεία αλληλλεγύης στις καταλήψεις.

Το συλλαλητήριο για το μακεδονικό ζήτημα  που πραγματοποιήθηκε στις 21 Γενάρη 2018 στη Θεσσαλονίκη  προσέφερε την κοινωνική νομιμοποίηση σε ακροδεξιούς και φασιστοχουλιγκάνους να βγουν στον δρόμο και να διαχύσουν το ρατσιστικό τους δηλητήριο και παράλληλα να επιτεθούν στην αντιεθνικιστική συγκέντρωση της Καμάρας και σε δομές αγώνα, με αποκορύφωμα τον εμπρησμό  της κατάληψης Libertatia.

Ο φασισμός χρησιμοποιεί ακριβώς αυτού του είδους τις τακτικές: δηλαδή προσπαθεί να σφετεριστεί μέσω των εθνι[κιστι]κών ζητημάτων τα κοινωνικά στρώματα, με σκοπό την εδραίωση του. Στρέφοντας το ενδιαφέρον του λαού σε εθνικά ζητήματα, αποσπά την προσοχή του από τα πραγματικά του προβλήματα (πχ ασφαλιστικό, εργασιακά, πλειστηριασμοί κλπ). Άλλωστε, αυτό αποδεικνύεται και από το πρόσφατο ιστορικό με την ανακίνηση του μακεδονικού ζητήματος, την επάνοδο των φασιστών στους δρόμους και την εισχώρηση τους ακόμη και σε μαθητικές κοινότητες. Αντίθετα, εμείς πιστεύουμε ότι οι λαοί δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν μεταξύ τους. Στα πλαίσια της διεθνιστικής αλληλεγγύης, οφείλουν να εναντιώνονται στον εθνικιστικό παροξυσμό και ό,τι τον γεννά.

Σε αυτόν τον ένα χρόνο και μετά από μια πληθώρα διαδικασιών, συνελεύσεων αλληλεγγύης, εκδηλώσεων οικονομικής ενίσχυσης και εργασιών, έχουμε κατοχυρώσει την παρουσία μας στο κτήριο και την διατήρηση του ως ένα χώρο πολιτικών και κοινωνικών ζυμώσεων. Η καθόλου αυτονόητη και επίπονη επιλογή της ανοικοδόμησης του κτηρίου της κατάληψης, αντί να μας αποθαρρύνει, μας εμψυχώνει όλο και περισσότερο, κάνοντας μας ακόμα πιο βέβαιες/ους για τις δυνατότητες της συλλογικοποίησης των ατόμων γύρω από ένα κοινό στόχο. Έχουμε βέβαια πολύ ακόμη δρόμο να διανύσουμε μέχρι την αποπεράτωση των εργασιών στο κτήριο, κάτι που όμως δε μας φοβίζει.

Οι καταλήψεις, ως δομές αγώνα, είναι αυτές που εν γένει αντιμάχονται το κράτος και τον φασισμό. Οι αντιφασιστικές αυτές δομές, όπως  η Libertatia, αποτελούν προεικόνιση μιας άλλης κοινωνίας μέσα από τον τρόπο λειτουργίας τους, δηλαδή χωρίς ιεραρχία, με οριζόντιες και αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες. Αποτελούν, ακόμα, κέντρα αντίστασης απέναντι στην καταστολή του κράτους και του παρακράτους  (φασίστες, πρεζέμποροι κτλ) και γι’ αυτό στοχοποιούνται.

Ένα χρόνο πριν, το πραγματικό πρόσωπο των εθνικιστικών συλλαλητηρίων και των φασιστών που υποθάλπουν -με την “παθητική” κάλυψη του κρατικού μηχανισμού-  έγινε φανερό με τον εμπρησμό της Libertatia. Ως απάντηση, πήραμε την απόφαση της ανοικοδόμησης της, με σκοπό την προάσπιση των δομών μας, μαχόμενοι τον φασισμό σε ένα ακόμη επίπεδο. Θέλουμε η ανοικοδόμηση της κατάληψης να αποτελέσει ένα σύμβολο αλληλεγγύης του αντιφασιστικού αγώνα, παραμένοντας -κόντρα στις δυσκολίες- μια δομή αντίστασης σε κράτος, κεφάλαιο και φασισμό. Η ανάγκη συσπείρωσης γύρω από τις καταλήψεις, η επαγρύπνηση και η διαρκής παρουσία στο δρόμο είναι επιτακτική για να στηθούν αναχώματα σε  τέτοιες και παρόμοιες μελλοντικές ενέργειες κατά των ταξικών και κοινωνικών αγώνων. Η πορεία αυτή δεν έχει για εμάς επετειακό χαρακτήρα αλλά συνιστά μια ηχηρή δήλωση: οτι είμαστε-και θα είμαστε πάντα- εδώ, απέναντι σε κάθε αναζωπύρωση των ολοκληρωτικών και φασιστικών εφεδριών της κρατικής εξουσίας.